Vandaag willen wij u een selectie van de meest verbazingwekkende en ongelooflijke beelden van de ruimte laten zien.

Op het eerste gezicht lijkt het alsof deze foto een atoom of een ander microdeeltje vastlegt, maar dat is niet zo.

Een lichtblauwe stip. NASA/Voyager-1.

Op 14 februari 1990 gaf de U.S. National Aerospace Administration (NASA) de Voyager 1-sonde een speciaal commando, zoals gevraagd door de beroemde astronoom Carl Sagan. Op dat moment had de sonde zijn belangrijkste taken al volbracht, was de baan van Neptunus gepasseerd en bewoog zich in de richting van de Kuipergordel. Hij richtte de camera opnieuw en nam een reeks foto’s van het zonnestelsel, waaronder deze. Daarop was een vage blauwe stip te zien – de aarde, die op dat moment 6,05 miljard kilometer van de sonde verwijderd was.

Doorgang van de maan over de aardschijf. NASA/Deep Space Climate Observatory (DSCOVR).

Nog een interessante foto uit de NASA-fotoserie. Er was veel controverse over: veel aanhangers van samenzweringstheorieën dachten dat deze foto bewijst dat er geen ruimte als zodanig is, dat we allemaal onder een buitenaardse of goddelijke koepel leven. Zij kwamen tot deze conclusie omdat de maan er niet realistisch uitziet en een ongewone kleur heeft op de foto.

Deze foto werd genomen met een DSCOVR-camera, die niet is ontworpen voor kleurrijke beelden, maar wordt gebruikt om de chemische samenstelling van de atmosfeer van de aarde te bestuderen. Zijn 10 sensoren nemen beelden op in smalle bereiken van infrarood tot ultraviolet, die nodig zijn om het gehalte aan zuurstof, waterstof, kooldioxide en verschillende vluchtige verbindingen in de atmosfeer te bepalen.

Een reeks beelden die de doorreis tonen.

In dit opzicht kan DSCOVR niet bogen op een goede kleurweergave. Door beelden uit verschillende delen van het spectrum te verwerken en tot één beeld te combineren, is het mogelijk een vertrouwd beeld van de aarde te krijgen.

Maar de Maan heeft geen zuurstof, waterstof of andere gassen, alleen rotsen, en DSCOVR en zijn camera zijn niet ontworpen om rotsen te identificeren en kunnen de kleur ervan niet goed weergeven. Daarom ziet de maan er op de foto’s uit als laagwaardige computergraphics.

Noordpool van de zon, ESA/Ulysses.

Op het volgende ruimtebeeld kunnen we de noordpool van de zon zien. Dit is een samengesteld beeld dat door Europese wetenschappers van ESA (European Space Agency) is verkregen met behulp van de Odyssey-sonde (Ulysses). Het is onmogelijk om dit deel van het oppervlak van de zon vanaf de aarde te zien.

Interessant is dat de Ulysses-sonde helemaal geen conventionele video- of fotocamera heeft. Hij maakt foto’s in de ultraviolet-, gamma- en röntgenbanden, en deze foto werd verkregen na verwerking van de gegevens van de sonde door wetenschappers van de ESA.

Zwart gat in het centrum van het sterrenstelsel Messier 87, ESA/NASA/EHT.

Een uniek complex van EHT (Event Horizon Telescope) radiotelescopen heeft de eerste foto verkregen van een enorm zwart gat in het centrale deel van melkwegstelsel M87.

Om dit unieke beeld te maken, moesten supercomputers een ongelooflijke hoeveelheid gegevens verwerken, ongeveer 5 petabytes! Dit is zoveel dat het gemakkelijker was de harde schijven per vliegtuig te vervoeren dan de gegevens via het internet te verzenden. Alle radiotelescopen van het systeem werden zorgvuldig gekalibreerd om één enkel beeld te produceren.

Momenteel is dit het enige directe beeld van het zwarte gat in de wereld.

Als we het verkregen beeld van het zwarte gat vergelijken met de beelden die uit de simulatie zijn verkregen, zien we dat ze sterk op elkaar lijken.

Een simulatie van hoe een zwart gat in het centrum van het Messier 87 sterrenstelsel eruit zou moeten zien.

Een andere verbluffende foto van de ruimte is een ongewoon fenomeen dat werd vastgelegd door de Galileo-ruimtesonde op Io, een satelliet van Jupiter.

Een vulkaanuitbarsting op Jupiters satelliet Io. NASA/Galileo.

Op het eerste gezicht is het niet helemaal duidelijk of het hier om een orkaan of een vulkaanuitbarsting gaat. Wetenschappers weten echter maar al te goed dat Io de grootste vulkanische activiteit heeft van alle hemellichamen in het zonnestelsel (er zijn meer dan 400 actieve vulkanen geteld op het oppervlak van de satellietplaneet). Dit is te wijten aan Io’s nabijheid tot Jupiter en zijn zeer langgerekte baan, die leidt tot sterke getijdenwrijving in de ingewanden van de satelliet en, als gevolg daarvan, hun verhitting.

Het heelal is immens – dat is wat onmiddellijk in je opkomt als je naar onderstaande foto kijkt. Dit is de diepste foto van de ruimte die tot nu toe in het optische bereik is genomen, en als je hard genoeg je best doet, kun je er zo’n 5.500 sterrenstelsels op tellen.

Het Hubble Diepe Veld. NASA/Hubble.

Deze foto werd gepubliceerd in 2012 en toont een heel klein deel van de nachtelijke hemel. Het is zo klein dat als je je hand zou uitstrekken, je het zou kunnen bedekken met de nagel van één vinger. Tegelijkertijd zijn alle objecten die op de afbeelding te zien zijn, zo zwak dat we ze niet alleen met het blote oog niet kunnen zien, maar zelfs niet met amateurtelescopen. Als we dus alleen maar naar dit deel van de hemel kijken, zien we alleen maar duisternis.

De laatste foto doet je denken aan hoe groot het heelal is en dat de aarde vergeleken met dat heelal een atoom is in vergelijking met gewone objecten. Hoewel Giordano Bruno technisch niet helemaal gelijk had over de oneindigheid van het heelal, zat hij toch heel dicht bij de waarheid. Vanuit ons gezichtspunt kan het heelal inderdaad conventioneel als oneindig worden beschouwd.