Ik noem mezelf geen “leeuwerik” en het grootste deel van mijn leven was ik gewend om 8-10 uur te slapen en om 7-8 uur ’s morgens op te staan. Ik werd gedwongen mijn levensritme te veranderen door het leven zelf, of liever door een ziekte. Ik moest elke dag om 5 uur opstaan. Ik vertel je wat er met mij gebeurde na 3 maanden.

Het begon allemaal 5 jaar geleden met een nieuwe aanval van acute cholecystitis. In de polikliniek gaven ze me een pijnstiller: als je wilt, kun je geopereerd worden, ze snijden je galblaas eruit en alles zal overgaan, en je hebt geen andere opties.

Ik verstikte mijn lichaam met pijnstillers, terwijl ik koortsachtig op zoek was naar een antwoord (er moet een antwoord zijn!). Om de een of andere reden wilde ik geen afscheid nemen van mijn galblaas. En waarom zou ik een stuk van mezelf afsnijden telkens als de medici hun handen opendoen? Toen ik 6 jaar oud was had ik mijn amandelen, daarna verloor ik bijna mijn blindedarm, ik miste al een derde van mijn tanden, en nu dit… wat zou er van mij overblijven als dit zo doorging? Dus liet ik alles vallen en begon, opgekruld van de pijn, maniakaal naar een antwoord te zoeken. Ik was bereid alles te doen.

En toen op een dag, toen ik op bezoek was bij mijn vrienden, vond ik een boek op de boekenplank genaamd “Endocrinology of Health”. Ik begon te lezen, en ik kon me niet losrukken tot ik de laatste pagina dichtsloeg! Om de een of andere reden geloofde ik alles wat er geschreven stond.

Er waren veel gezondheidstips, maar een van de belangrijkste was het advies om een natuurlijk dagritme aan te houden (zoals dieren dat doen): Om 5-6 uur ’s morgens opstaan en niet later dan 10 uur ’s avonds gaan slapen.

Ik besloot ermee te beginnen. Op dezelfde dag.

In die tijd leefde ik een gewoon, standaard leven: opstaan om 9-10 uur, of zelfs blijven liggen tot 11 uur (mijn beroep stond dat toe). Ik maakte me toonbaar met koffie, kroop tegen de lunch naar mijn werk, bleef de hele nacht op, kwam om 10 of 11 uur terug, en at avondeten. Naar bed gaan om 1-2 uur ’s morgens was de norm, al was het maar om geluk te wensen, want niemand annuleerde de show tot de ochtend. Het is net als bij iedereen (mijn kennissen, althans). De gedachte alleen al om 5 uur ’s morgens op te staan joeg me angst aan.

Ik heb geen tussenfases gedaan, geen soepele overgang van geleidelijk dag na dag een beetje vroeger opstaan, zoals de gezondheidscoaches adviseerden. Ik had die dagen niet. Ik moest meteen resultaten boeken!

Ik zal eerlijk zijn – het was niet makkelijk. Maar het was het waard!

Eerste ochtend

Toen ik voor het eerst opstond, om 5 uur ’s ochtends, begreep ik niet waarom ik überhaupt wakker was. En wat ik überhaupt moest doen, aangezien iedereen sliep. Ik dwaalde halfslapend door het appartement en kon er alleen maar aan denken om niet in slaap te vallen.

Eerste week

Het ging als in een droom. Of echt in een droom, ik begreep het niet helemaal. Ik wilde constant slapen, meer nog dan dat ik de pijn in mijn zij wilde stoppen.

Ik kon om 22.00 uur niet in slaap vallen, zoals ik volgens het nieuwe regime natuurlijk wel zou moeten. Ik lag daar naar het plafond te staren, en ik luisterde naar de hatelijke opmerkingen van mijn man, want we woonden in dezelfde kamer, en op dat tijdstip kwam hij thuis van zijn werk en ging tv zitten kijken.

In het algemeen was de grootste moeilijkheid bij de overgang naar een nieuwe tijdlijn de spot en de afwijzing van dierbaren. Het was pijnlijk. Niet alleen voelde ik me zelf gek, maar ik werd aan alle kanten gewillig gesteund. Ik vraag me nog steeds af hoe ik het die eerste week niet heb opgegeven. Maar toen begonnen er dingen te gebeuren die ik niet had verwacht…

De eerste effecten van het vroege opstaan

Ze manifesteerden zich in de tweede week van het dagelijks opstaan om 5 uur. Ik herinner me nog goed de dag dat ik, het wilde verlangen om te slapen overwinnend, op de wekker opstond en naar de keuken liep om water te drinken (dit is een andere gewoonte van HVA, die ik tegelijkertijd onder de knie kreeg).

Er heerste een volmaakte stilte rondom. De stad sliep, het hele huis sliep, ik zat aan tafel en voelde me vredig. De droom, die een obsessie voor me was geworden, begon langzaam weg te ebben. Ik pakte een boek en begon te lezen zoals gewoonlijk (wat anders was er te doen zo vroeg in de morgen?), en ik realiseerde me dat ik naar buiten wilde gaan, voor een wandeling… (het was begin juni, een vruchtbare tijd van vroege zonsopgangen). Ik trok mijn trainingspak aan en ging het huis uit… en de schoonheid van de wereld opende zich voor mij op een manier die ik bijna nooit eerder had gezien!

De absolute stilte, de frisse, licht vochtige lucht! Lege, zonovergoten straten, tjilpende vogels, iriserende dauwdruppels op het gras, joggers! Ja, ik besefte plotseling dat ik niet de enige dwaas was, dat er veel lachende, sportieve mensen op straat waren, die me gedag knikten, me voor zich in namen. Ik werd ineens iemand in deze “gekte” van hem! Het was zo geweldig!

Einde van de eerste maand

Op ongeveer dag 25 werd ik voor het eerst om 5 uur ’s ochtends wakker, uit mezelf, zonder wekker! Natuurlijk was het nog steeds moeilijk om op te staan, maar de hele lijst van technieken die ik met evenveel doorzettingsvermogen deed als de praktijk van het vroege opstaan, wierp zijn vruchten af:

Mijn pijnen namen af en mijn algehele welzijn verbeterde. En ik wilde bijna niet meer slapen.

Ik vond ook een manier om mijn nieuwe gewoonten in te passen in mijn sociale routine: Ik kocht oordopjes, een oogmasker, en begon op het juiste moment in slaap te vallen.

En het belangrijkste: Ik begon de magie te voelen van de vroegste uren van de dag. Een speciale staat van geest en bewustzijn, helderheid van alle denkprocessen. Ik begreep volledig de betekenis van het gezegde: “gedachten zijn frisser in de ochtend”.

In die tijd werkte ik als parttime tekstschrijver. Toen ik ’s morgens begon te schrijven, slaagde ik erin om in een uur een heel artikel te schrijven, waar ik normaal de hele avond en een deel van de nacht na het werk over deed. Het was alsof de woorden zich vormden, en bovendien was er niemand die me stoorde of afleidde, de telefoon en de boodschappers waren stil, en ik kon me veel meer in mijn werk verdiepen dan ’s avonds, onder begeleiding van de TV of de muziek van de binnenplaats.

3 maanden

Tegen het einde van de zomer, realiseerde ik me dat mijn transformatie compleet was. Ik kon om 9 of 10 uur ’s avonds in slaap vallen, ik kon niet meer tegen de slaap vechten, zelfs als ik dat wilde. Ik gaf mijn tot dan toe geliefde hangouts met vrienden na middernacht en andere schattige nachtelijke gewoonten volledig op.

Het zien van de ochtendstralen van de opkomende zon werd de grootste vreugde van de dag voor mij. Ik gaf het joggen ’s morgens op ten gunste van intellectuele bezigheden. Hun toegenomen efficiëntie schokte me elke dag. Tegen 9 uur had ik tijd om al mijn copywriting opdrachten te doen + begon ik nieuwe vaardigheden te leren + ging ik weer borduren en breien. Ja, dat was het moment waarop ik, dankzij het toevoegen van 3-4 uur extra aan mijn werkdag, eindelijk lang vergeten hobby’s kon oppakken.

5 jaar

Ik ben nu op dit punt. Slaapproblemen bestaan niet meer voor mij. Het maakt niet uit hoe laat ik moet opstaan, 3, 4 of 6 uur ’s morgens – het maakt niet uit. Ik voel me even goed.

Ik heb gemerkt dat ik in de eerste 3 tot 4 uur echt een volledige nachtrust krijg, en de rest is aan mij. Dat gezegd hebbende, heb ik ook geleerd om mijn bedtijd te verschuiven afhankelijk van de taak/situatie. Er zijn tijden dat ik bijvoorbeeld om 1 uur ’s nachts naar bed moet. Dat kan ik doen, maar dan ben ik nog steeds niet later dan 6 uur ’s morgens op. Het is nu eenmaal zo dat het lichaam geleerd heeft sneller te herstellen dan de standaard 7 uur als dat nodig is. Natuurlijk zou ik ook nu niet steeds 4 uur slapen, maar als eenmalige maatregel wordt het als normaal ervaren.

Wat heb ik gewonnen?

Nou, ten eerste, ik redde mijn gezondheid, redde mijn galblaas. Het is nog steeds bij me. Ten tweede, een enorme toename van mijn vermogen om te werken. Zonder het, zou ik nooit in staat zijn geweest om alle projecten te doen die ik nu doe.

De ochtenduren zijn het meest effectief. Ik kan alles wat ik gepland heb in een paar uur klaar krijgen! Als ik elke dag om 5 uur opsta, heb ik gemerkt dat mijn hersenen nog nooit zo snel en helder hebben gewerkt (zelfs in vergelijking met mijn studietijd).

Ten derde. Het lichaam herinnert zich snel de juiste, natuurlijke bioritmen. Een uitbarsting van energie voelen in de ochtend, zonder koffie, is de norm. Maar het is de moeite waard te bedenken dat er tegen lunchtijd ook een zekere natuurlijke afname van activiteit zal zijn. Een soort pauze. U kunt er zelfs slaperig van worden, en dat is normaal. Het is niet voor niets dat men in warme landen siësta houdt. Door vrije werktijd kunt u een uur uittrekken voor een middagdutje zonder dat dit ten koste gaat van de bedrijfsactiviteit (als het werk het toelaat, natuurlijk).

Nu, 49 jaar oud, werk ik 12 tot 14 uur per dag zonder weekend, en het is vreemd om me te herinneren hoe moe ik me voelde na een normale werkdag van 8 uur toen ik 30 was.

Mijn aanbevelingen als je hetzelfde wilt doen:

1. Wees mentaal voorbereid op afkeuring, hoon en oordeel, vooral van je eigen familie en vrienden. Dit is moeilijk. Maar het is jouw leven;
2. Niemand is ooit gestorven aan slaapgebrek! Het is waar. Bereid je voor dat je de eerste week misschien helemaal niet slaapt. Je zult slapen wanneer je lichaam eindelijk beseft dat je niet achter gaat lopen;
3. Kies je voor hetzelfde shockmodel of voor een soepele overgang? Dat is aan jou om te beslissen. Ik ben dichter bij de shock overgang. Stel je voor wat makkelijker is, om centimeter voor centimeter het ijskoude water in te gaan, trillend en bevend van de kou, of om jezelf met een klap in het ijsgat te gooien? Dat is het nu juist;
4. De theorie van “leeuweriken” en “uilen” is onzin. Mijn hele leven dacht ik dat ik een “uil” was en leefde mijn leven dienovereenkomstig. We stammen allemaal af van dezelfde voorouders die geen elektriciteit hadden, en geen van hen wilde in het donker in een grot zitten;
5. In de late herfst, wanneer de dag op natuurlijke wijze afneemt en het lichaam zich voorbereidt op de natuurlijke wintercyclus, is het raadzaam een uur later op te staan en de slaaptijd te verlengen. Ik heb gemerkt dat zelfs de hanen in het volgende dorp in de winter later zingen;
6. Onthoud, als je dit doet, zul je trots op jezelf zijn. Je zult nooit meer dezelfde zijn.